با لباس مدرسه جلوی واحدشون ایستاده بود و این پا و اون پا میکرد! از لای چشمی در تلاش هاشو برای باز کردن در دیده بودم و از قبل میدونستم که قفل در خونشون یه قلق خاصی داره! یاد بچگی های خودم افتادم و چندباری که پشت در مونده بودم! اونموقع ها همسایه ها بیشتر باهم در ارتباط بودن و راحت تر به هم اعتماد میکردن! با اینکه به خاطر سر و صداهای وقت و بی وقتشون دل خوشی ازشون ندارم نتونستم بی تفاوت باشم! لباس مناسبی پوشیدم و درب واحدمونو باز کردم، ازش خواستم که اجازه بده منم یه امتحانی بکنم بلکه در باز بشه لبخند خسته ای زد، خاله خطابم کرد و کلید رو به دستم داد اما نتیجه ای نداد بهش پیشنهاد دادم تا برگشتن مادرش بیاد خونه ی ما گل از گلش شکفت که میتونه داخل خونه رو ببینه! (از کنجکاوی بچه های دهه نودی که خبر دارین) خواهرش که اون سمت در بود و ۶ سالی ازش بزرگتر بهش گوشزد کرد که فکر خوبی نیست و هرجور شده فقط به فکر باز کردن در باشه! دوباره تلاش کردم کلید توی قفل رو بچرخونم که متوجه کج شدن بیش از قبل کلید شدم:/ همین موقع بود که آقای واو همسایه واحدهای بالایی از راه رسید و با تلاش های پی در پی بالاخره در باز شد! در حالیکه کلید کاملا از حالت عادی خارج شده بود به این فکر میکردم که احتمالا ضررم بیشتر از فایده ام بوده باشه :|
.
.دیشب اسموتی هندوانه درست کردم! طبق دستور العمل و برای طعم دار کردنش یدونه موز، چند تکه هندوانه و مقداری بستنی وانیلی و یخ ترکیباتش بود اما چیزی که حاصل شد مزه ی خیار میداد :/
کارنامه ام رو اشتباه زدن! برای اولین بار روی 'شکایت درباره کارنامه' کلیک میکنم چندتا گزینه داره یکیش بیشتر به مشکل من شبیهه تیکشو میزنم و ثبتش میکنم! چند لحظه بعد دوباره سایت اجازه ی وارد کردن گزینه هارو بهم میده درحالیکه یه چشمم به پاسخنامه ست چشم دیگه به گزینه های خالی، با خودم فکر میکنم"کی تضمین میکنه این اتفاق تو آزمون اصلی نیوفته؟"
چندتا آهنگ اول پلی لیست گوشیم لریه! میپرسه "چیه؟ پشیمون شدی از رفتن؟" تازه متوجه میشم که چقدر جدیدا علاقه مند شدم به زبان مادریمون! شاید چون لهجه ی میم رو دوس دارم یا شایدم چون دیگه حس میکنم واقعا وقت رفتنه! میگم "نه! هرجور شده باید بریم!" من ریشه زدن رو دوس ندارم هرچقدر پدر و مادرم دوسش دارن من ازش بیزارم! نه اینکه اینجا بد بگذره، اینجا با پیشرفت کندی میگذره! شنیدین که میگن ایران جهان سومیه؟! اینجا انگار حتی از سومی هم جا موندی! نمیخوام اگه روزی قرار بر مادر شدنم باشه بچه امو محکوم به زیر خط جهان سومی بزرگ شدن بکنم! به فکر اینکه عمرمو بذارم تا سرزمین مادریم رو پیشرفت بدم هم نیستم! احساس میکنم از سنم گذشته که از این رویاهای انقلابی داشته باشم! خسته ام! دلم تلاش کم ولی پیشرفت زیاد میخواد! همون سمتی میرم/میریم :)
+پین بشه به عکس: چونکه ما از اوناییم که قبل از خرید ماشین چراغاشو میخرن :))))
اینکه یکی هست که بی حد و مرز میتونم دوسش داشته باشم دلگرمم میکنه! اینکه میتونم مطمئن قدم بردارم و بدونم که هروقت برگردم یه جا همون حوالی داره حمایتگرانه نگاهم میکنه قویم میکنه! اینکه میدونم اگه دستم رو به سمتش دراز کنم فاصله هارو برمیداره تو دستاش فشارش میده تا بگه "همینجام غصه نخور" باعث میشه شکرگذار باشم! اینکه اونقدر بهش اعتماد دارم که میتونم ضعف هامو نشونش بدم روحمو سبک میکنه! اینکه ستینمه اینکه ستارشم منو به ادامه ی راه امیدوارتر میکنه! اینکه اگه لباسم نامرتب باشه یا صورتم کثیف باشه آروم، خیلی آروم برطرفش میکنه قلبمو پروانه ای میکنه! اینکه هرصبح از لای در براش بوس پرت کنم از هوا بقاپش، ببوسش و بذارش توی جیب لباسش بهم قدرت میده تا برای خواستن هام/خواستن های مشترکمون با تمام توانم حرکت کنم.. وقتی هست میتونم علائم pms امو پنهون نکنم و مطمئن باشم که درک میشم میتونم ازش بخوام بغلم کنه تا گریه کنم! میتونم غصه بخورم میتونم غصه اش بدم ولی بعدش بغلش کنم! محکم و از ته دل! بازم بهش بگم " تو هم وقتی بغلت میکنم حس میکنی که یه چیزایی از قلبت میره تو قلبم و مور مورم میکنه؟" بازم چشماش برق بزنه بگه "آره" ببوسمش بی قید! هرچقدر که بخوام و مطمئن باشم که از بوسه هام استقبال میشه...
یه تصمیم خوب گرفته باشم تو کل زندگیم اینه که با میم ازدواج کردم :) اینقدر منه! اینقدر منه! اینقدر منه که حس میکنم تو خونم جریان داره ^_^
مسیر زندگیه شغلیم هم مشخص بشه دیگه هیچی نمیخوام فعلا :) تاکید میکنم فعلا :)))
هر سال این موقع من گیج میشم! گیجی که نمیتونه mRNA رو از tRNA تشخیص بده! تبریک به من تبریک به شما تبریک به همه :/